اشعار

دلی که مست نگـار است پَـر نمی‌خواهد           تنی که وقف عزیز است، سر نمی‌خواهد

اگر به حـاجـت تـوبه، به این در آمـده‌ای           بخـواه از خـود اربـاب، در نمی‌خـواهـد

رسیدنِ به حـقـیقـت نخست از ادب است           ادب نـهـایـت راه و سـفــر نـمـی‌خـواهـد

اگر که حُر شده باشی به یک نگاه رحیم           دگر ز خـیـمه مستـان حـذر نمی‌خـواهـد

و حُر به مرحله جـویان توبه ثـابت کرد           نجـات، جـز ادب و چـشم تر نمی‌خـواهد

و توبه، حاصل حُبِّ به آل فـاطـمه است           از این مـسیـر، مـسیـر دگـر نمی‌خـواهد

فـــدای مــرحــمــت خـــانـــوادۀ زهـــرا           که بـازگـشت به آنهـا خـبـر نمی‌خـواهـد

هـمـیـن کـه آمـده‌ای زیـر خـیـمـه غـم او           بـرای تــوبـه مـسـیـر دگـر نـمی‌خـواهـد

در عشق بازی از طفولیت نجیب است           یار غـریـبی های مـولای غـریـب است

یک بار هم در کودکی جان داده بهرش           او زنده با انفاس یار و بوی سیب است

این پیـر میدان دار مستان در حـقـیـقـت           بیمارعشق است و حسین او را طبیب است

او مــزّۀ مُــردن بــرایـش را چــشـیــده           حالا چنین در کنج میدان بی شکیب است

مـوی سـفـیـدش تـشنـۀ خون است آری           او دومین تصویر از شیب الخضیب است

پیراست اما شیر، پیرش هم شجاع است           این عـاشق دلـداه عـنـوانش حبیب است

در کوی رندان پیش افتاده است در عشق           در سر هـوای یـاری خـدّالـتـریب است

خونین شدن در مسلخ دلدار عشق است           بی جامه بودن حُسن یک جسم سلیب است

از بــیــن زوار حـــریـــم شــاه او هــم           از این شکوه عشق بازی با نصیب است

چه خوش باشد که راه عاشقی تا پای جان باشد          خصوصاً پای فرزند علی هم در میان باشد

سر پیری عجب شوری است در چشمانت ای مومن!          جوان بودن به ظاهر نیست، باید دل جوان باشد

چنان آتش شدی، گفتند دود از کنده بر خیزد          همان دودی که باید خار چشم کوفیان باشد

چکید از دیدۀ تر اشک شوقت، تیغ آوردی          کشیدی تیغ بی تردید تا خط و نشان باشد

کمر خم کرده بودی فکر می کردند از پیری است          چنان تیری شدی، جَستی، که پنداری کمان باشد

تو آن کوه کهنسالی که می گفتند خاموش است          دهان وا کردی و دریافتند آتـشفـشان باشد

تو آن مردی که «قوت لا یموتش» عشق شد، آری          نمک گیر است از این سفره هر کس، جاودان باشد

به فیض دوستی نائل شدن چندان هم آسان نیست          «حبیب» است آن که پای دوستی تا پای جان باشد

یـوسف زهـرا! ز شما پُر شدم           تـا که اسیـر تو شـدم حُـر شدم
از دل دشمن به سویت پَر زدم           آمـدم و حـلـقه بـر این در زدم

آمــده‌ام تـا کـه قــبــولـم کــنـی           خــاک ره آل رســولــم کــنـی
حـرّ پـشـیـمـان توأم یا حـسیـن           دست به دامـان تـوأم یا حـسین
یک نگه افکن همه هستم بگیر           ای پـسـر فـاطـمه دستم بـگـیـر
روز نخـستین به تو دل باخـتم           در دل من بـودی و نـشنـاخـتم
دسـت نـیـاز مـن و دامــان تـو           کــوه گـنـاه مـن و غـفـران تـو
نـالـۀ الــعــفــو بُــوَد بــر لـبــم           تا صف محشر خجل از زینبم
روی علی اکبر تو دیـدنی‌است           دست علمدار تو بوسیدنی‌است
مهـر تو کُـلّ آبـروی من است           هستی من خون گلوی من است
چه می‌شود کشتۀ راهت شوم؟           خـاک قـدم های سپـاهت شوم؟
حــرّ ریــاحــی به درت آمــده           فـطـرس بی بـال و پـرت آمده
بـا نـگـه خـویـش کــمـالـم بـده           وز کـرم خـود پَـر و بـالـم بـده
بال من از تیغـۀ شمشیرهاست           سـیـنـۀ تـنگـم سپـر تـیـرهاست
مقتل خون،اوج کمال من است           تیر محبت پر و بـال من است
بـال بـده، فـطـرس دیگـر شوم           طـوطی گـهـوارۀ اصغـر شوم

یوسف فـاطمه من حُـر گـنه کـار توأم            از دو عـالـم شده آزاد و گـرفـتار توأم

تو به لطف و کرم خویش خریدار منی            من به جرم و گنه خویش خریدار توأم

با چه رویی به تو رو آورم ای روی خدا            هـمـه دانـنـد که مـن بـاعث آزار توأم

جان ناقـابـل من گشته کـلافی به کـفـم            کمتـرین مشتری عـشق به بازار توأم

تا لب خشک تو دیدم جگرم سوخت حسین            من جـگـر سوخـتۀ آه شـرر بـار تـوأم

دوش اگر عبد خطاکار تو بودم، العفو!            نـگـهـم کن که دگـر یـار فـداکـار توأم

پا به سـرداری لشکـر زدم و برگـشتم            جـان نـثـار ره عـبـاس عـلـمـدار تـوأم

دسته گل ساختم از اشک و نهادم روی چشم            تا صف حشر خجل از گل رخسار توأم

چه برانی، چه بخوانی، در دیگر نزنم            چه کنم خارم و وابسته به گلزار توأم

میثم از سوز جگر گوی که از سوز جگر            شـرر شعـر تـو و دفـتـر اشعـار تـوأم

دیـد خـود را در کـنـار نـور و نـار            بـا خـدا و بـا هـوی در گـیـر و دار

گفـت از چه زار و در وا مانـده‌ای            کـاروان راهـی و در جـا مـانـده‌ای

نیست این در بـسته راهت می‌دهند            دو جهـان با یک نگـاهـت می‌دهـند

غرقه خود را دید و از بهـر حـیات            دست و پا زد سـوی کـشتی نجـات

تـائــبـم بـگــشـا بـه رویــم بـاب را            دوسـت مــی‌دارد خـــدا تـــوّاب را

ای ســراپــا آبــرو خــاکـم بـه سـر            پـیــش زهـــرا آبــرویــم را مــبــر

بعد از این خشکیده بر لب خـنـده‌ام            بـسکـه از طـفـلان تـو شــرمـنـده‌ام

مــهــربــان آلــوده‌ام پــاکــم نـــمــا            زیــر پــای زیـنــبـت خــاکــم نــمـا

دیـد حُـر از پـای تـا سـر حُـر شـده            سنگ جـسته گـوهـر خـود، دُر شده

رو به سـویش کـرد شـاه عـالـمـیـن            گـفت با حُـر اینچـنین مـولا حـسین 

با سپـاهت راه، سـدّ کـردی بـه من            نیـستی بـد گر چه بـد کردی به من

تـو نـبــودی قـلـب پُــر غــم داشـتـم            در سـپـاهـم حُـر تـو را کـم داشـتـم

مـا پــی امــداد تـو بـر خــواسـتـیـم            گر تو پیـوستـی به ما، ما خواستـیم

عـذر کمتـر جو که در این بـارگـاه            عــفـو مـی‌گـردد بـه دنـبـال گــنــاه

تـــوبـــه را مـــا یـــاد آدم داده‌ایـــم            مـا بــرائـت را بـه مــریـم داده‌ایــم

مُـرده را ما خـود مسیـحـا می‌کـنیم            درد را عــیــن مـــداوا مــی‌کـنــیـم

نـیـسـتی در بین مـا دیگـر غـریـب            دوست مـی‌دارم تو را مثـل حـبـیب

سربلـندی خصم دون پستـت گرفت            خـاک پـای مــادرم دستـت گـرفـت

گر چـه صد جـرم عـظـیم آورده‌ای            غــم مخـور رو بر كـریـم آورده‌ای

آب از سـر چـشـمـۀ تـو گــل نـبـود            سركـشی از نـفـس بود از دل نبـود

تـو بـدی كـردی، ولـی بـد نـیـسـتـی            خـوب دادی امـتـحـان رد نـیـسـتـی

گـفـت مـس رفـتم طـلا بر گـشتـه‌ام            نـه طـلا بـل کــیـمــیـا بـر گـشـتـه‌ام

از درش اکــســیـر اعــظـم یافــتــم            یـک نـگـه کـرد و دو عـالـم یـافـتـم

از مــیـان خــیــمـه‌هــای بــوتـراب            یـک صــدا مـی‌آیــد آن‌هــم آب آب

من نه باکم از هـزاران لشکر است            ترس من از اشک چشم اصغر است

گرچه خارم ای گل زهرا تو دستم را بگیر           من که افتادم زغم ازپا تو دستم را بگیر

مـن بـه امـیـد نــگـاه رحــمـت تـو آمـدم           قطرۀ ناچیزم ای دریا تو دستم را بگـیر

چکمه های خویش را بر گردنم آویخـتـم           کن نظر یک لحظه حالم را تو دستم را بگیر

سر به خـاک آستـانت می‌گـذارم یاحسین           برنمی‌دارم سراز اینجا تو دستم را بگیر

گر رهت را بستم و قلب تو را بشکسته‌ام           آمدم شرمنده‌ ای مـولا تو دستم را بگـیر

دستگیری از ز پا افـتادگان کار شماست           من کنون افتاده‌ام از پا تو دستم را بگیر

گرنگیری دست این افتاده را ای وای من           هست اینک روز واویلا تو دستم را بگیر

من امیری را رها کردم که گردم بنده‌ات           بی کس و تنهایم و تنها تو دستم را بگیر

ای که فطرس را تو بخشیدی نجات از بند غم           من گرفتارم دراین صحرا تو دستم را بگیر

مُحـرم این کعـبۀ ایـمان و عـزّت گشته‌ام           شسته‌ام دست ازهمه دنیا تو دستم را بگیر

نیست جزتو بهر من امروز مصباح الهدا           ای چراغ روشن فردا تو دستم را بگـیر

بهترین ره تا خدا رفتن ره مهر شماست           ای حبیب ربی الاعلی تو دستم را بگـیر

دوست دارم تا کنم جـان را نـثار راه تو           درفضای گرم عاشورا تو دستم را بگیر

عبد تو شد حُر وفائی تاکه عبد حُر شود           جان حُر ای مهربان مولا تو دستم را بگیر

بی دام و آب و دانه كـبـوتر گرفـته‌ای            از پَـر شـكـستـه آمـده‌ای پَـر گرفته‌ای

نگـذاشتـی كه مـن بـرسـم، پیش آمدی            دستِ مرا بـه دستِ مُـطّهـر گرفتـه‌ای

برداشتی ز گردنِ من چكمه­ های شرم            اشكِ مـرا هـمان جـلویِ در گرفتـه‌ای

این خواب نیست، درست دیده ­ام، حسین            حُـرّ را به سینه مثلِ برادر گرفتـه‌ای؟

نا خوانده‌ام اگر چه، ولی حُـرمتِ مرا            مهمان نـواز، به چنـد برابر گرفتـه‌ای

با لشكـری گرفـتم اگر راهتـان، شـمـا            با یـك نـگـاه، راه بـه لشكـر گرفتـه‌ای

یك بار هـم نـشد كه به رویم بـیاوری!            ایـن مِـهرِ عـاشقـانه ز مـادر گرفته‌ای

بـا اینكه راه بستم و بَـد دردِ سـر شدم            بـا من چـه گـفـتی و در بـر گـرفتـه‌ای

سنـگِ تـمـام گـذاشـتـی، آقـا سـرِ مـرا            بـر زانـویت به لحـظۀ آخـر گرفتـه‌ای

ایـن عاقبـت بخیـریِ زیبـا بـرای حُـرّ            از مُصحفِ رضایتِ خواهر گرفته‌ای

حالا كه رویِ زخمِ سرم دستمالِ توست            دلشورۀ مرا به عرصۀ محشر گرفته‌ای

اي مـرا پـيـر طـريقـت يا حـسيـن            وي مرا هـمواره عـزت يا حسين
از ازل چـون سـايـه دنـبـال تـوأم            مـال من هـستـي و من مـال تـوأم

بی‌رخت يك روز عمرم شب نشد            از تو غـافـل يك نـفـس زينب نشد
گـرد تـو گــرديـده‌ام پـروانـه وار            عـاشـقـت هـستـم ولي ديـوانه وار
لحـظـه‌اي بي يـاد تو روحـم نبـود            غير تو در مـوج غـم نـوحم نبـود
هرنفس در هر خطر هستم تو را            همسفر در هر سـفـر هستم تو را
هر كجا رفـتي پي ات راهـي شدم            در يـم عـشـق رخـت مـاهـي شدم
ايـن سـفــر هــم آمـدم دنـبــال تـو            جــا گــرفــتــم در پـنــاه بــال تـو
ليك اين هجرت چو بارِ پيش نيست            اخـتيار دل به دست خويش نيست
خـيــمـۀ غــم در دلـم بـر پـا شـده            در دل طـوفــانـيـم غــوغــا شــده
كــربــلا هــنـگــام داغ آيــد مــرا            مــوســم تــاراج بـــاغ آيــد مـــرا
زين بيابان بوي هجـران می‌رسـد            بـوي تـيـغ لالـه چـيـنـان می‌رسـد
اي بـرادر؛ كــربـلا مـنـزل مـكـن            نوح زينب رو بر اين ساحل مكن
بـوي مـاتـم بـر مـشـامـم می‌رسـد            بــوي دوري از امـامـم مـی‌رســد
ديـده ام در خـواب خود ديشب ترا            كـربـلا مـی‌گـيـرد از زيـنـب تـرا

امـروز مَحـرمان حَـرم سـایۀ سـرم            شـام دهـم زمـان نـفـس هـای آخـرم

امـروز بین حـلـقـه شیـران هـاشمی            شام دهم به حـلـقـه زنجـیـر پـیکـرم

امروز دخترک سر دوش عمو ولی            شام دهم به گریه که عمه گـل سرم

امروز گرد چـادرش را تکـانـده‌ای            شام دهم به خون تو آغـشته معجرم

امروز مانده‌ای که قرارم شوی ولی            شـام دهـم به نـیـزه نـمـانـی بـرادرم

امروز تکّـه خـار ز پـایـم در آوری            شام دهم ز جـسم تو نـیـزه در آورم

امروز دختران تو در خیمه ها ولی            شام دهم در آتش خیمه من و خودم

دشت غم، دشت عطش، دشت بلایی کربلا           سینه سوز و جانگداز و غم فزایی کربلا

جمعی از خوبان عالم را هدایت بر سر است           باز کن در دل برای عشق جایی کـربـلا

زود باشد کاروان در کوی تو منزل کند           میـزبـانِ حـضرت خـون خـدایی کـربـلا

خیمه­ های عاشقان بر پا شود در خاک تو           تو به حـج عشق تـصویر منـایـی کـربلا

تو غـریـبـه نـیـسـتی با آستـان اهـل بـیت           آشـنــای زادۀ خــیــر الــورایـی کــربــلا

طور سینایی، کنی موسای عمرانی طلب           خـضر امـکـانـی پـی آب بـقـایـی کـربلا

کـعـبـۀ آل رسـولـی، ثـانی بـیـت الحـرام           بعـثـت پـاک حـسیـنی را حـرایی کـربلا

آیۀ عـشـقـی ولی هرگـز نمی‌شد بـاورت           افکـنی بین دو عـاشق را جـدایی کـربـلا

آه از آن روزی که زینب غرق خون بیند تو را           کـه هـم آغـوش تـن اهـل ولایـی کـربـلا

روز عاشورا که باغ فـاطمه پرپـر شود           همنـوا با زیـنـبـش نغـمه سـرایی کـربلا

آن زمان که دست عباس از بدن گردد جدا           مـیـزبـان مـقـدم خـیـر الـنـسـایـی کـربـلا

عصر عاشورا که آید قتلگاهت دیدنی است           عشق با خون می‌کند جلوه نمایی کـربلا

کاش می‌گفتی که گلچین لاله را پرپر مکن           وای زین نـامردمی و بی حـیایی کـربـلا

میهمان را با لب عطشان چه قومی می‌کشند؟           وای از این کوفه و این بی وفایی کربلا

ای زمین، ای ارض اقدس، ای حریم کبریا           تـا ابـد بـا آل زهــرا هـمـنـوایی کــربـلا

یک کـاروان دل، هـمره دلـبـر رسیده            زیـنـب بـیـا کـه مـنـزل آخــر رسـیـده

یاران فـرود آئید این وادی طور است            وعـده ز سـوی حـضرت داور رسیده

ایـنجـا زیـارت‌خـانـۀ پـیغـمبـران است            هـر مُـرسـلی ایـنجـا مـقـرّب‌تر رسیده

قــبـل از تــمـام کــاروانِ هـاشـمـی‌هـا            کـرب و بلا شـاهـد بُـود مـادر رسیـده

اینجا فرات از چهار جانب موج دارد            از چه جـواب العـطش خـنجـر رسیده

کودک که می‌گرید جوابش کعب‌نی نیست            ایـنـجا تـمـام حـوصلـه‌هـا سـر رسیـده

هرکس که عقده داشت از صفین و خیبر            بر قـطعـه قـطعـه کردنِ اکـبـر رسیده

آهــنـگــران شــهــر را آرام ســازیــد            تازه به خواب ناز علی اصغر رسیده

هر کس به اهـلش وعـدۀ سوغات داده            ایـنـجـا بـرای بــردن زیــور رسـیــده

از این همه خلخال و زیور که مهیّاست            یک ساربان چشمش به انگشتر رسیده

آرام باش آب فـرات؛ ای مـهـر زهـرا            بـا فــاطـمـیـّـون مــردِ آب‌آور رسـیـده

این قـافـله هر چه شتابش بیشتر شد            دلـشـوره‌هـای آفـتـابـش بـیـشـتر شد

جـای تـمـام نـخـلـها لـشگـر درآمـد            با هر قـدم یعـنی سـرابش بیشتر شد

یک محمل و هـجده نگهـبان دلاور            ماهی که هر منزل حجابش بیشتر شد

پایین که می‌آید ز محمل قاسمش هست            عـباس هـم آمـد رکـابش بیـشتر شد

از اسم اینجا میشود حس عطش کرد            سقـا رسید و مشک آبـش بیشتر شد

چشم حسین افتاد بر سرنیـزه‌هاشان            دید اکبرش را اضطرابش بیشتر شد

خیره به طغـیان فـرات است آه امـا            دلـواپـسی‌هـای ربـابـش بیـشتـر شد

شش‌ماهه هم فهمید اینجا قتلگاه است            بی‌تـابـی هنگـام خـوابش بیشتر شد

راوی نوشته روز عـاشـورا که آمد            تیـر سه‌شعبه پیچ و تابش بیشتر شد

شرم رباب از چشمهای شیرخوارش            از رفـتن بـزم شـرابـش بیـشتـر شد

ده روز دیگر همسفر باشمر هستند            مجروح سیـلی سنان یا شمر هستند

می‌سوزم و چون آتشی در احتراقم            آه ای اجـل از چه نمی‌آیی سـراغـم

این دشت نیت کرده یارم را بگیرد            ای مرگ مرهم شو بر این زخم فراقم

بـا اشـتـیـاق دیـدن او زنــده مـانـدم            آخر چه خواهد کرد غـم با اشتیاقـم

بـوی جـدایی می‌وزد در این بیابان            از رفتنت حرفی مزن چشم و چراغم

از لحظه‌ای که پا دراین صحرا نهادیم            هر لحـظـه من دلـواپس یک اتفـاقم

جان یکی را تیر و خنجر می‌ستاند            جان یکی را تشنگی، جان مرا غـم

اینجا سرت را روی نی می‌بینم آخر            آتـش بـگـیـرد دامـن گـلهـای بـاغـم

با خنده‌اش دشمن نمک ریزد به زخمم            تنهایی‌ات داغی شده بر روی داغم

من کـیم یک بیـنوای ناشکـیب           بیـقـرار روضه‌های پُـر نشیب

مـی‌رود تا کـربـلای عـاشـقـی           کاروانی خسته آرام و غـریب

در میان قـافـله خـوبـان عـشق           کـاروان سـالار آقـائی نجـیـب

هر کسی مشغول با ذکری جمیل           بـر لـب بـانـو نـوای یا مُجـیب

با پـریـشـانـی میـان محـمـلـش           زمزمه دارد که یا نعم ‌الحبیب

دست بـالا می‌بـرد بنـت‌الهُـدیٰ           وه که دارد واقعاً حالی عجیب

بـا دل تـبـدارِ بـی‌بـی مـی‌کـنـد           یک نگـاه دلبـرش کـار طـبیب

بغض می‌گیرد گلویش را ولی           باز می‌گـوید که یا نعـم‌الحبیب

نغمه‌ای از هـاتفی آید به گوش           می‌رود این کاروان و عن قریب

مـرگ مـی‌آیـد به دیـدار هـمـه           از علی‌اصغـر گرفته تا حبیب

دم گرفته حضرت روح‌القُدُس           می‌رود عینی به بالای صلیب

قدسیان در حیرت از امر خـدا           وای این آقا شود خَدُ التَّریب؟!

این همان مـاه زمینیِ خـداست           شُهرتش در آسمان شَیبُ‌ الخَضیب

نام او پـیچیده چون در آسـمان           پر شد عرشِ کبریا از عطر سیب

عاشقانت میفروشند عیش را، غم میخرند           دل به پاى روضه میریزند ماتم میخرند

باز هم شیـر حلال مـادران تاثـیـر کرد           بچـه‌ها دارند از بـازار پـرچـم میخـرند

مثل خار وخس در این سیل به راه افتاده ایم           باز درهـم آمـدیـم و باز درهـم میخـرند

ماه ها در یک طرف ماه محرم یک طرف           بـیـشـتـر از مـاه‌هـا مـاه مـحـرم میخرند

اشک ما اینجا فقط این قدر قـیمت یافته           ورنه جاى دیگرى عرضه کنى کم میخرند

تا تـو را داریـم ما؛ داراتـرین عـالـمـیـم           بچه‌هـاى ما در این خـانه حاتـم میخرند

این طرف گریان شدیم و آن طرف آباد شد           اشک کالایى ست که در هر دو عالم میخرند

گریه بر مظلوم تکویناً تقرّب آور است           در حـسیـنیه مرا؛حتى نخواهم؛ میخرند

مطمئنا روضه‌اى یا گریه‌اى در کار هست           هر کجا عصیانى از فرزند آدم میخرند

عده‌اى دم می‌دهند و عده‌اى دم می‌زنند           پنج تن هم این وسط دارند از دم میخرند

گریه کن زهراست؛ما تنها سیاهى لشگریم           باز با این حال شکل گریه را هم میخرند

اولیـن گـریه کن مـسلـم رسـول الله بود           گریه بر دنـدان مـسلم را مُسلَّـم میخرند

مـاه عــزا آمــد دل عــالـم گـرفــتـه            زهــرا بُــنـَیَّ یـا بُــنـَیَّ دم گــرفـتـه

هرکس به هرنحوی عزادار شما هست            حتی خدا درعرش خود ماتم گرفته

کوچه به کوچه تا ابد شرمندۀ توست            در مُلک ری هر خانه رنگ غم گرفته

دیـدم که از عشق شما حتی گنهکار            رفـته برای روضه‌ات پرچـم گرفته

راه نـجـات ما گـنـه کـاران شمائـید            با گـریـه بر تـو، تـوبـۀ آدم گـرفـته

حتما پشیمان میشود در روز محشر            لطف تو را هرکس که دست کم گرفته

شاهان عالم ریزه خواران تو هستند            دست گـدایی سوی تو حـاتـم گرفته

بالا سرت هرکس که آمد دست پُر رفت            این "پیرهن"، آن دیگری "خاتم" گرفته

برخیز دور خیمۀ زینب شلوغ است            دور و برش را چند نامحـرم گرفته

اهـل و عـیالـت بعد تو آقـا اسیـرنـد            برخیـز تا در خـیمه‌ها آتش نگـیرند

چـشم اگر امـسال را هـم آبـروداری کند          گریه می‌خواهد مرا از هرچه خود عاری کند

هر کسی اینجا هنر کرده است با اشک آمده است          کاش پلک از این هنرها پرده برداری کند

بین دل بـا داغ او عـقـد اخـوّت بـستـه‌اند          در ازل، آری خدا این خطبه را جاری کند

نوحه خوان در روضه می‌خواند به استمداد اشک          بانگ "هل من ناصر"است این، کیست تا یاری کند؟

می‌روم تا کربلا، آنجا که مردی آمده است          پای عهـدش تا نفـس دارد وفـاداری کند

رود می‌افتد به پایش تا به هر قیمت شده          قطره‌ای از خویش را در جان او جاری کند

آب اگر مهریۀ زهراست پس هر طور هست          بـاید از مهـریـۀ زهـرا نـگـهـداری کـنـد

بیشتر از ضربت شمشیر، یک سوراخ مشک          می تواند زخم را بر پیکـرش کاری کند

می‌روم قدری جلو، آنجا که یک سر روی نی          بی محابا قد علم کرده است سرداری کند

آنکه تعـلیم تکـلـم کرد بر عـیسای طفـل          می‌تواند پس سر بر نـیـزه را قـاری کند

باز می‌آیم به خود، آنجا که در من یک نفر          گوشه‌ای کز کرده، می‌خواهد فقط زاری کند

چشم کارش گریه در سوگ حسین بن علی است          کور بادا چشم اگر از گریه خودداری کند

مـاهِ محـرّم است و عـزادارتـان شـدیم            با اشک و آه، گـرمیِ بـازارتـان شدیم

ای تربـتـت شِـفـا و شفاعت! تـفـقـّدی!            حرف از طبیب شد، همه بیمارتان شدیم

با پـرچـمِ محَـبّت و، سربـنـدِ یا حسین:            ما دسته دسته، دستِ علمـدارتان شدیم

بر دار اگـر رود سرِ ما، برعـلی قـسم            مـاتِ زبــانِ مـیــثـمِ تــمّـارتـان شـدیـم

پیچیده طبعِ او، به سر و دست و قلبمان            اینگونه، ریزه خوار و گرفتارتان شدیم

خلقِ اثر، به جوهرِ خونت میسّر است            ما رهـروانِ مکـتبِ مخـتـارتـان شدیم

مجـنـونِ نـوکـری، درِ این خانه آمدیم            پیـوستـه وام دار و بـدهکـارتـان شدیم

هَل مِن مُعین وناصرِ آن روز: روضه‌ام            ما خـاکِ پـایِ هیـئتِ انصارتان شـدیم

از جان و تن گذشته و محزون وغصّه دار:            در انـتــظـارِ آمــدنِ یــارتــان شــدیــم

حال و روزش با نوای عشق بهتر میشود          هرکه چشمش در میان روضه‌ها تر میشود

این دل سنگم که جای خود،شنیدم از کسی          ریگ های دشت با نام تو گـوهـر میشود

نوکری پستم ولیکن دلخوشم ازاینکه من          روزگـارم با غـلامـی شـمـا سـر میـشود

از شما دورم ولی شب های جمعه این دلم          می‌پـرد تا صحـن تو، مثل کبـوتر میشود

با نـوای یا حسین و ذکـر شـور یا حـسن          دل اسـیــر نـام هـای دو بـرادر مـیـشـود

کاروان را باز گـردان ای عزیز فـاطمه          در همین جا قلب زینب زار و مضطر میشود

بـاز گـرد آقـا که با دست پـلـیـد حـرمـلـه          غـنچـۀ شش مـاهـۀ بـاغ تو پرپـر میشود

دخترت بی سایبان و خواهرت بی همسفر          جعفرت بی‌پیکر و عون تو بی‌سر میشود

چـند روز بعـد در این سرزمین پُـر بـلا          صحبت از دزدیدن خلخال و معجر میشود

چند روز بعد در گـودال بین تـیغ و تـیر          حنجـرت درگـیر با تیـزی خنجـر میشود